Dut Ağacı..

 Bu şarkıda bahsedilen çocukluğu az da olsa yaşayabilen sanırım son şanslı nesildenim. Bursa'nın en güzel mahallelerinden birinde, en güzel insanlarla büyüdüm. İnsanlığı, medeni olmayı, insana ve hayvana değer vermeyi orada öğrendim. Evlerin de bir ruhu olduğunu, o iki-üç katlı kagir yapıların her birinin ayrı bir dünya ve tarih olduğunu, hepsinin ne pahasına olursa olsun korunması gerektiğini orada öğrendim. Evlerin avlularındaki dut ağaçlarının o muhteşem güzelliğini.. ve daha neleri.. neleri..

 Bugün Barış Manço'nun ölüm yıl dönümü. Ruhu şad olsun. Bir fatiha okuyalım biz de.

 "İnsanın ana vatanı çocukluğudur."

bu sabah doğup büyüdüğüm mahallenin sokaklarında dolaştım 

çocukluğumu tekrar yaşamak istedim bu sabah ve bir an keşke bugün 

hiç olmasaymış diye düşündüm keşke dün, dün kalsaymış 

şu sağdaki iki katlı ev nezahat hanımlarındı galiba 

yok yok bu yekta beylerinki olmalıydı 

nezahat hanımlarınkinin yanı top oynadığımız boş arsaydı 

iyi ama nerde boş arsa ya bakla tarlası peki taş mektep 

nerdeler kimler götürdü kimler çaldı o güzelim anıları benden 

birden rıza amcayı gördüm yine o dut ağacının altında oturuyordu 

koştum ellerine sarıldım önce tanımadı sonra rıza amcanın 

sımsıcak ellerinde çocukluğumu yeniden yaşamaya başladım 

tam karşımızdaki evin üçüncü katında otururlardı 

ondört yaşında boyanmaya başladığından mahalleli 

sonunu iyi görmezdi doğrusu bu kız çok tango olmuş derlerdi 

evlenmiş iki sokak öteye taşınmışlar eskisi gibimi diye sordum 

eskisi gibiymiş biraz kilo almış o kadar olsun 

kim bilir kilolu olmak bile ne yakışmıştır ona zaten ne yakışmazdı ki 

rengini beğenmedim bugün rıza amca üstelik bayağı süzülmüşsün 

tabi gece hayatı içki sigara bakmıyorsunuz ki kendinize 

ilahi rıza amca birlikler umumi katipliğinden emekli oluvereli 

gecesi gündüzü bu dut ağacının altında geçerdi 

son üç sadrazamı ve cumhuriyetten bu yana bütün başvekilleri 

sırasıyla ezbere bilir bize de saydırırdı çocukluğumuzda 

hala hatırlıyor musun diye sordum 

hatırlıyor muyum hiç unutmamıştım ki 

bilekten bağlı açık sandaletler giyerdi nedense pek derin

nedense pek derin bir iz bıraktı 

bende bu sandaletler bir de 

kol altları genişçe oyulmuş pembe bulüzü 

ilk sigarasını yakışımı hatırlıyorum da 

ne gururlanmıştım yarabbim 

nasıl bakmıştı gözlerime yıllar yılı bu bakışlarla yaşadım 

onlarla uyudum onlarla uyandım şimdi kim bilir 

hangi eller yakıyordur sigarasını 

oysa bu dut ağacının altında 

söz vermiştim söz söz söz hep lafta kaldı dedi rıza amca 

yıkılmadık ev bırakmadılar mahallede evlerle beraber 

bahçeler de yok oldu 

bir şu dut ağacı kaldı onu da kesmeseler bari 

birden gözleri parladı 

sahi sen televizyona filan çıkıyorsun dedi 

tabi ya seni dinlerler bir seferinde 

söyle çık pat pat söyle 

şu dut ağacını kesmesinler de 

aslında dizlerinde derman olsa nafa vekilini bile çıkarırdı 

rıza amca gençler ne güne duruyordu ki 

söz verdim rıza amcaya 

dut ağacını kestirmeyeceğime söz verdim 

dünü bilmeden bugünü yaşamanın bedeli öylesine ağırdı ki 

yarını bugünden kurtarmak için hayatımda 

ikinci kez söz verdim 

birinciyi tutamamıştım ama 

ikinciyi tutacağıma söz vermiştim