Seni kimler aldı..

Şimdiye kadar, elimi sürdüğüm, elimle elini tuttuğum, yanında olduğum hiç kimse sahip olamadı bana. Düşlerim o kadar büyüktü ki, hiç birisi o gerçekliğe varamadı. Çok sevmedim mi? Evet, sevdim. Çok sevdim, ama hiç birisine hayallerimi, kendimi tam olarak bırakmadım. Onlar öyle sandılar. Onlar, ben onlar ne derse onu yaparım sandılar. Onlar, ben beklerim sandılar. Onlar, ben onlara aşığım sandılar.

Hepsinden tek cümleyle gitmeye hazırdım aslında. Hepsini tek seferde bırakabilirdim. Hepsini arkama bile bakmadan terk edebilirdim. Ben istediğim için onların yanındaydım, onlar istediği için değil. Ben sadece kendimden koruyordum onları. Onları üzmemek için kendi nefsime set çekiyordum. Hiç biri hayallerimdeki kız değildi.

İşin garip tarafı, hayallerimdeki kızı da buldum, ama o da gerçeğim olamadı.

Şimdi koca bir boşluğun içinde, koskoca hem de, dünyaya zarar vermemek için, dünyayı kendimden korumak için koca bir hapishane kurdum.

Bilinsin istiyorum, beni hiç kimse alamadı. Hayallerimin tek sahibi hiç kimse olamadı. Hiç kimse de olmayacak. Aşk bir lanet çünkü. Çünkü sadece mecaza yönelttim ben bunu şimdiye kadar. Çünkü, hiç bir insan, bendeki bu boşluğu doldurmaya yetmiyor. Çünkü, bu boşluk insanla dolmuyor.

Bilinsin istiyorum ve üzülmesin insanlar. Beni hiç kimse almadı. Ben istemediğim sürece de alamayacak. Hayatım hala benim.

(Müzik kutularında ezginin günlüğü versiyonunun cd'sini eskittiğim malumdur. Sütlü kahve eşliğinde, sevgilinin gözleriyle tükettiğim malumdur. tüketmediğim bir gündoğarken versiyonu. buyrun.)