Özlemek..

Yıllardır görmediğim konuşmadığım bir insan, hatta kırgın olduğum bir insan, hatta canımı ölesiye yakmış bir insan kapımı çalsa... O parlayan gözleriyle gözlerime bakıp, "geldim işte" dese, tüm her şeyi unutturup sımsıkı sarılmak isteğiyle dolduruyor beni özlemek.

Bazen o kadar çok özlüyorum ki, nefret edemiyorum kimseden. Ben hayatta hiç kimseden nefret edemiyorum bu yüzden.

Özlediğim o insanlar değil ama, yaşadığım güzel günler. Şehirler arası otobüs terminalinde, camdan bana el sallayan bir yüz mesela özlediğim, hayat kendisini yormuş, üzmüş, güçsüz bırakmışken gelip bana sığınan bir yüz mesela özlediğim. Bıkmadan usanmadan saatlerce konuşup dertleşebildiğim, bıkmadan usanmadan kendisine aşık kalabildiğim bir yüz mesela özlediğim. Sırf kendisiyle bir yarım gün geçirebilmek için İstanbul'da, kaloriferi ve yorganı olmayan evlerde gecelediğim, Ümraniye'nin o ıslak ve soğuk banklarında beklediğim bir yüz mesela özlediğim.

Sanmayın ki o insanları özledim. Giden gitmesi gerektiği için gitti, ben gitmem gerektiği için gittim. Özlüyorum sadece anıları. Sırf o anıların hatırına, hepsini affettim ben, o da yetmedi kendimi de affettim ben.

Anılarımı da elimden alamazlar ya! Bir yağmur sonrası çekilmiş siyah beyaz bir fotoğrafla başlayan kocaman bir albüm var zihnimde. Martı sesleri var, soğuk var, kiminde İstanbul, kiminde Edirne, çoğunda Ankara var. Kimi zaman bir otobüs koltuğunda, kimi zaman bir ağacın altında, kimi zaman bir mutfakta, kimi zaman yollarda.. yollarda..






Bir siyah beyaz fotoğrafım ben
Tozlu raflardayım eski albümlerde
Yağmurlu günlerde
Alçak gönüllü bir su birikintisiyim
Şehrin karanlık sokaklarında
Donu düşük çocukların yaptığı
Kağıttan bir gemiyim
Yüzüyorum, yüzüyor muyum
Bilmiyorum, bilmiyorum
Bir günbatımıyım güneyde
Bir akşam vaktiyim
Ucuz bir şarabın şişesiyim denizde
Yüzüyorum, yüzüyor muyum
Biliyor musun,
Bir gün bir yağmur sonrası
Siyah beyaz bir fotoğraf
Bulacaksın yerlerde
İşte o an,
Bir kıpırtıyım yüreğinde
Ve iki damla yaş olacağım
Güneşli gözlerinde, gözlerinde..